Dün gece, küçücük bir kız çocuğunu kollarımın arasına alıp sımsıkı sarılmak ve ona "güvendesin bebeğim, artık kimse sana dokunamayacak" demek istedim.
Dün gece o kız çocuğunun yüzünü avuçlarımın içinde ısıtmak, alnından öperken "senin suçun değil kuzucuğum, yeter artık ağlama" demek istedim.
Dün gece bir genç kızın içinde gizlenen o küçük çocuğun ellerinden sıkıca tutmak, dizlerime yatırıp sabaha kadar saçlarını okşamak istedim.
O çocuk el sallıyordu sanki bana, sancılı bir bedende, berelenmiş bir ruh içinde... Ve ben çaresizdim...
Dün gece saramayacağım yaralar, dindiremeyeceğim acılar, anlatamadığım masallar için ağlayarak eridim.
Bu kadardım işte, uzanabildiği yere kadardı ellerim. O kadar küçük ve aciz...
Ve kelimeler kendi sonsuzluğunda yetişebildiği kadar kifayetsiz...
Dün gece, o küçük kız çocuğunun annesi olmak istedim...
Ama bunu ona söyleyemedim...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder