3 yıl oldu, uzun oldu, zor oldu ama asla imkansız değildi. İlk öğrendiğim an hiç gitmiyor gözümün önünden, adını daha önce defalarca duyduğum ama artık beni bir parçam olacak o kelimeyle yüzleşmem zor oldu.
Ağladım çok ağladım bıraktım kendimi hıçkıra hıçkıra ağladım, meğer onca kahkaha içinde bir an susup kalmakmış kanser, ona ilk ve son ağlayışımdı, ben önce keşfettim sonra hisettim ve inat ettim! geldiği gibi gidecek gitmesini bilecek..
Benden götürdüklerinin yanında kazandırdıklarını düşünüyorum da teşekkür bile ediyorum bazen sana sevgili kanserim; çevremde ne kadar sevdiğim olduğunu farketmemi sağladığın için. Sana içimden hep şarkılar söyledim hep konuştum seninle ne kadar güçlü olduğumu gösterdiğin için.
Ve şimdi bir yol var önümde yine, yorgunum ama sığdırabildiğim kadar hayalimi de alıp düşeceğim birazdan yola, belki de bilmediğim birşeyle yüzleşeceğim ama korkmuyorum. Sadece tedirginim.
Hergün yeni şeylerle gelsen de içimdeki UMUT kuşunu asla susturamazsın, çünkü bu dünyaya ne yapmaya geldiğimi sorarsan eğer cevabım şu olacak; HAYATIMI YÜKSEK SESLE YAŞAMAK İÇİN BURDAYIM
Özge Arpaguş
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder