Öyle kıymetli şeyler vardır ki yaşamımızda, ölçüp biçmeye kıyamayız. Üzerine ne kelam etsek, az gelir, eksik kalır. Ömrümüzün cevahiri, altını, zümrütüdür. Kardelenden de nadide, koklamaya kıyamadığımız gülüdür.
Aile deyince sözcükler ne kadar da aciz kalıyor. Bir ağız dolusu söylesen sesin ne kadar cılız… Annenin sarmalayan şefkati, babanın kollayan gölgesi, evlatların şenlikli neşesi… Huzur, güven, hiç bitmeyecek sevda...
İki kişilik bir dünya kurarsın önce, kimse ilişmesin diye de sıkı sıkı duvarlar örersin. Sanırsın ki, burasıdır hayatın orta yeri. Çiçekler büyütürsün yaprakları tülden. İncinmesin diye sakınırsın onu herkesten. Yeşiller ekersin taş duvarların her yanına. Umudu, mutluluğu çoğaltırsın günle geceyle. Emek damlar toprağa, ıslanırsın yağmurların en güzeliyle.
Altın başakların hasat zamanı gelince, kuşlar konar dallarına cıvıl cıvıl. Alır avucunun içinde saklarsın. Dudakların her değdiğinde narin gagalarına, çiçeğe dolanır, rengarenk açarsın.
Az biraz kanatlanınca, çırpınışlarıyla yüreğinin yandığını hisseder, bir yanı yaralı kalırsın. Kuşlar, canının parçası; canının ta kendisidir. Dünyanın tüm siyahlarını alır, ebemkuşağının renklerini bir bir onlara sunarsın.
Büyürler sonra, iyi ce palazlanır da; sen saçındaki akları yıldızlara sorarsın. Sancılı bir kanat darbesidir gidişler. İçini oyan bir fırtına göçü gibi ardından baka kalırsın. Parmaklarının ucundan dökülür yıllar bir bir… Gidenin ardından el sallarsın.
Bir çift spor ayakkabı kalır, bir çanta, bir gömlek; iki düğmesi eksik… Kalanın acısını saklar besbelli, kapı önünü bekleyen bir çift yanı yırtılmış terlik. Kirpiklerinin ucundan dökülür yıllar bir bir… Masmavi göklere umut salarsın.
Sonra yine başladığın gibi kalırsın hayatın orta yerinde. Zannedersin ki, iki kişilik koca bir yalnızlık…
Oysa çoğalarak çalar kapını mutluluklar zamanla. Önce ikiler üç olur, üçler dört… Sonra bir bakmışsın çiçeklerin kaplamış bütün taş duvarları. Yeşiller sarmış dört bir yanını. Gülüşler açmış yüreğinde ebemkuşağından da çok renkte ve gerçekleşmiş her rüya. Bir bakmışsın avuçlarında koca bir dünya.
Dedim ya; ne yazsak yarım, ne söylesek eksikli… Çiçekleri solmasın duvarların hiçbir zaman. Ve o kuşlar, her göç zamanı geri dönsünler beklendikleri yere, sevgiyle…
Öykü Atölyesi Kelime Oyunu: Aile
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder