Sarı sıcak yaz, yerini turunç kokulu hazana bıraktı nihayet. Sabahları omuzbaşımız ürpermeye, geceleri yorgan özlenmeye başlandı. Ve fekat benim derdim yine başka elbette.
Hani bu mevsimde insanoğluna bir duygusallık, bir hüzün çöker ya… Hani buğulu pencereler ardında durup dökülen yaprakları seyrederken; ya da ne bileyim ılık yağan yağmurun sesini dinlerken bir deniz kenarında, daldırır ya gözlerini uzak ufuklara. Hani başını iki elinin arasına alır, dirseklerini ahşap masaya dayar da bir türkü tutturur ya insan, acı kokan, hasret kokan, belki aşk kokan. İşte bana hiç bu şekil bir şey olmaz dostlar.
Sonbahar geldi miydi bana böyle bir mallık, bir kütlük, bir camışlık gelir ki sormayın. Pofidik terliklerimi ayağıma, üç beden büyük, yerleri süpüren hırkamı üzerime geçirip günlerce çıkarmayayım, bütün gün oturayım, yatayım; çok yorulup yeniden oturayım; ondan da sıkılıp yine yatayım şeklinde yayılmak isterim.
İsterim ki; hiç kimse benden bir şey istemesin, hatta mümkünse herkes bana hizmet etsin. Gak deyince su gelsin, guk deyince sofralar donansın. İsterim ki dünya yansın ama benim bir kalbur samanıma bi şeycik olmasın. Ortalığı su bassın da yeşil başlı gövel ördek gibi umrum olmasın. İsterim ki tek derdim Bitter’in Düldül’e gidip “Kocam beni ööptüüü…” diye ağlaması olsun. İsterim ki bu bünye “Lem Düldül öperken iyiydi s.rtük. Adamceyiz yapınca mı namuslu oldun?” diye çemkirmeyecek kadar geniş olsun. Hatta “Vah yazık yavrucağa!..” diye teselliler sunsun.
Lakin ne mümkün a dostlar, ne mümkün? Mikrobun, virüsün cirit attığı, bilumum gözle görülmez haşeratın kol gezdiği, baytların vicut kabuklarımızı afiyetle kemirdiği şu günlerde, İncegül şahsiyetinin “Len akşama kadar çalıştım, giyeyim üzerime ayucuklu picamalarımı, çekeyim ayağıma köpecikli terliklerimi, alayım elime bol köpürcüklü kayfemi de şööle bir keyif yapayım.” demesi, hatta bunu aklından geçirmesi bile yanlıştır. Kabul edilemez bir düşüncedir. Hemen unutulmalıdır.
İncegül akşam oldu muydu öncelikle yavrularının ortalıkta bıraktığı atıklardan kurtulmakla başlar işe. Okula giderken çıkarılıp mıncıklanmak suretiyle yatağın altına bırakılmış eşofmanlar, okuldan gelince soyunulup birbirinin içine sokulmak suretiyle yer kaplaması önlenmiş ve top şekline getirilmiş ceket pantolon gömlek üçlüsü bir bir alınıp “Ulen, insaf be! Sabahın beşinde kalkıp ütüledim bunları be!” diye türküler söylenip gözler uzak ufuklara daldırılır. Lakin bünyenin sükuneti de o ufuklara doğru uçaar gider.
Sonra antrenmandan gelip spor çantada bırakılarak iyice etkisi artırılmış olan, koku tesirli bir çift bomba alınıp “Ya ne iyrençsiniz ya, ulen bu pislikleri tekrar ayaana nasıl giyecen len sıpa?” şeklinde şiirler okunarak iyice duygusala bağlanır. Zira günlerden hazan, vakitlerden günbatımıdır. Yemek, sofra, bulaşık, yıka-pakla, süpür-sil hayat geçer… Böyle böyle geceler olur, sabahlar olur, koşturulur, sinirlenilir, Bitter’in saçı başı yolunmak istenir... İşte böyle böyle hafta biter.
Her Pazar olduğu gibi sonbahar pazarları da hijyenik kediniz incegül, evi dip bucak kırklar, çamaşır, ütü, gardrop şeytan üçgeninde kaybolur. Orasını burasını morartmak pahasına, kendini ordan oraya savurur, iyice bir ormantikleşir. Akşama doğru tam işi biter, balkonda şöyle bir kahve keyfi yapmak ister. Bu esnada, ormantikliğin dibine vurmuş koca kişisi seslenir. “İncegül, baksana, gökyüzü ne kadar güzel. Kızılın her tonu var.”
İncegül’ün gözleri çakmak çakmak olur. Şöyle bir dalar, gruba doğru mahsun bir bakış atar. Kahramanımız artık konuya uyanacak mıdır? Birden silkinip kendine gelecek midir? Her normal insan evladı gibi, onun da hazanın sihrine kapılma vakti gelmiş midir yoksa?
Elinde tuttuğu köpürcüğü kesilmiş kahveyi usulca bırakır. Ayağa kalkar. Başını ellerinin arasına alır. Evet evet, o da artık hüzünlü şarkılar, duygulu şiirler okuyacaktır. Onun da her romantik sahnede gözleri dolacak, başını sevdiğinin omzuna dayayıp için için ağlayacaktır. Sonbaharın turunç renkleri, onun da yüreğindeki sızılara işleyecek, o da bir acının kolundan, ötekinin koynuna gezip duracaktır. O da his manyağı olacaktır artık.
Lakin başta da söylediğim gibi, ben her sonbahar öküz gribi olurum dostlar. O gün batımı bana sadece, bugünün akşam olduğunu, yarının pazartesi işkencesi olduğunu hatırlatır. Ve bunu böyle romantik bi etkinlikmiş gibi kafama vuran koca kişisine “Ya niye söylüyon ya… Gün bitti işte bee… Bak şimdi sinirim tavan yaptı ya…” diye çemkirmeme sebep olur. “Var yaa… Hiç romantik diilsin İncegüüül!..” diye söylenen koca kişisini ise duymam bile.
Haydi benim sevgi pötürcüklerim, aşk böcüklerim… Şimdi gidin ve doğanın sararıp solmasını izleyip iyiice bi duygusallaşın. Daha sonra gelin hep beraber ağlaşalım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder