Tam doktorun karşısında oturuyordum ilk kelimesi " sen bu saçları neden bu kadar çok uzattın " oldu. Bilmiyorum uzamışti ışte yıllarca . Eee kanserim'de yıllarca benimle birlikte idi ben soruyorum o zaman "bu kitle neden yıllardır benimle " cevap var mı bu soruya acaba, kim bilir ? Doktorumun ikinci cümlesi burdan çıkınca saçlarımı kestirmek gerektiğiydi. O an göz yaslarimı kontrol edemedim akıp gitti. Ve arkasına sıralamaya başladı doktorum kemoterapi'nin bana yapacaklarını... Korkmalımıydım bana yapacaklarından yoksa kanserim mi korkmalıydi ona olacaklardan ? Şöyle etrafıma baktım ve annemi gördüm sanki karşımda sadece ağlamaya odaklanmış biri vardı ya babam ben görmeyeyim diye ne kadar köşe varsa öğrenmişti ankarada. Sonra düşündüm de benden tek götüreceği saçlarım kaslarım işe sefa olsun . Çektiğim , çektiğimiz acılar geçecek işe kabul ediyorum herşeyi. Ve ettim.
Kanser olduğum için ağlamadım ağlamayacağm . Misafir sonuçta sonsuza kadar kalamaz. Içim de misafir dolu , umut var , yaşam var , hayatım var , hayallerim var , kusura bakmasın artık bende ona yer yok nasıl sesiz sedasız geldi ise aynı şekilde gidecek .
Ben sadece sabır ile bekliyorum ve hayatıma devam ediyorum. Kendimi ve içinde bulunduğum hayatı seviyorum .
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder